Schema II
Schema III
An recte fiant perpendit ivdicatio
Schema IV
- Non in praedicato, Non in subiecto, Non in utroque
- vniuersaliter, Particulariter, Indefinite
Schema V
Schema VI
Schema VII-1
Schema VII-2
Schema VII
Schema VIII-1
Schema VIII-2
Schema IX
aliis manibus
{inP2 pp. 174.14-175.3 Quattuor principia sunt quae unumquodque principaliter efficiunt. Est enim una causa que effectiua dicitur, uelut / pater et filius. Est alia que materialis dicitur, [uelud exp. Ms)] uelud lapides do<mus>. Tertia a forma, uelut hominis racio/nabilitas. Quarta quamobrem, uelut pugnam uictorie. Duo vero sunt que per accidens uniuscuiusque principia esse dicuntur, locus scilicet et tempus. Quoniam omne quod nascitur, ut(!) sit(!), in loco ac tempore est.} /
{= Paris nouv. acq. lat. 1611 f. 60r Argumentum, probatio. breuis oratio. fabula uerisimilis. instrumenvm mechanicvm. Argumentatio quae in disputationibus / fidem assertionibus facit.}
{= Paris nouv. acq. lat. 1611 f. 60r Ars est facultas quae per instrumentum et materiam competenti motu opificis peruenit ad effectvm.} /
{= Paris nouv. acq. lat. 1611 f. 60r `Al(iter)´. {Venezia lat. Z 497 f. 137vb Ars est eleganter operandi doctrina vel usu comparata facultas.}
{DT I 1174C5-D9 Propositio est oratio uerum falsumue significans, ut / si quis dicat 'caelum esse uolubile (uolubile esse et transportanda indicavit Ms), hec et enuntiatio et proloquium nuncuptur. Quaestio uero in dubitationem ambiguitatemque adducta / propositio, ut si queratur an sit celum uolubile. Conclusio est argumentis approbata propositio, ut si quis ex aliis rebus probet esse uolubile caelum. / Enuntiatio quippe, siue sui causa tantum dicitur siue ad aliud affertur probandum, propositio est. Si de ipsa est approbata, conclusio. / Id<em> est igitur propositio, questio, conclusio; sed differunt modo supradicto. Argumentum est oratio rei dubiae faciens fidem. Non uero idem est argumenvum quod / argumentatio. Nam uis sententie ratioque eaquae clauditur oratione, cum aliquid aprobatur ambiguum, argumentum uocatur; ipsa uero argvmen/ti elocutio, argumentatio dicitur. Quo fit ut argumentum quidem uirtus, et mens argumentationis sit atque sententia; argumentatio vero / argumenti per orationem explicatio.}
Nota quod {Cassiodorus II.3 a marioris priuilegio partis propositio praedicatiua uocata est.} {DT I 1175D4-76A7 Partes, id est termini propositionum, inueniuntur non solum in no/minibus uerum etiam in orationibus. Nam sepe oratio de oratione praedicatur, hoc modo: Socrates cum platone et disciplis (SVBIECTA EST ORATI(IS)) / de phylosophiae ratione pertractat (PREDICATVR). Rursus aliquando nomen subiectum est, oratio praedicatvm, hoc modo: Socrates (SUBIECTUM) / de phylo`so´phie ratione pertractat (ORATIO PRAEDICATUR). Euenit ut supponatur oratio et simplex uocabulum praedicetur, hoc modo: Simili/tudo cum supernis diuinisque substantiis (SVBICITUR) iustitia `est´(praedicatur).}
{Cassiodorus II.3 Propositionum quoque aliae sunt per se notae, et quarum probatio non queat inueniri; / aliae uero quas tametsi animvs audientis probet eisque consentiat, tamen possint aliis superioribus approbari. Et ille quarvm nulla / approbatio est, maxime ac principales uocantur, quod his illas necesse est approbari, quae ut demonstrari ualeant, non recvsant. / Est autem maxima propositio ut haec: si
München clm 14272 f. 153r, after Def.
München clm 14272 f. 183v, schema, before a copy of Priscianus, Inst., XVII.1-71