ARGUMENTUM DIALECTICAE ARTIS
Hae dialecti/ca in emendata / remansit, / quoniam alias eam / Christo duce / correximus.
A church of 8 floors, in which substantia is written on the top floor, and on the lower floors its differences, namely corporeum et incorporeum, animatum et inanimatum, animal et animal(!) plantabile, rationale et inrationale, mortale et inmortale, these differences written in Latin and in Greek
on, onoma esti koino panton ton on/ton, tuto in erize teis usion / ke symbebecos (Greek words written in Latin alphabet)
INCIPIT LIBER DIALECTICAE / ARTIS.
QUI ET PHILOSOPHIAE, / ID EST INTRODVCTIONES
QUI / ET YSAOGAE / PORPHIRII
ff. 107ra-113va, P with glosses
f. 113va-vb, an introduction to C = excerpts from Boethius' inC (different readings from the Migne edition are italiciaed)
HUIUS OPERIS INTENTIO / est {inC 160B11-12 de primis vocibus prima / rerum genera significantibus / in eo quod significantes dispu/tare,} {inC 159C13-160A1 non in eo quod secundum aliquam propri/etatem figuramque formantur. Namque / cum de substantia vel facere val pa/ti dicitur, non ita tractatur quasi u/num eorum casibus inflecti possit, aliud / vero temporibus permutari; sed quasi aut hominem aut equum / aut individuum aliquid aut / speciem genusve significet.} / {inC 160B9-10 Sit igitur in praesens praedicamentorum in/tentio quae est superius comprehensa.} / {inC 160B12-C7 Et quoniam res infinitae sunt, infinitas quoque / voces quae significent <ea> esse necesse est, / sed infinitorum nulla est cognitio (infi/nita namque animo comprehendi neque/unt), quod autem ratione mentis circumdari / non potesst, nullius scientiae fine con/cluditur, quare infinitorum scientia nul/la est. Sed hic Aristoteles non de infi/nitis rerum significationibus tractat, / sed decem praedicamenta constituens / ad quae ipsa infinita multitudo signi/ficantium vocum referri debeat ter/minavit.}
DE UTILITATE. / {inC 161B1-3 BREVITER quoque huius operis / utilitas explicanda est. Nam |V113vb| cum res infinitae infinitis vocibus significarentur,} / {inC 161B5-13 hac definitione, quae per decem praedicamen/torum divisione facta est, cunctarum / rerum et vocum significantium adqui/rimus disciplinam. Hinc est quod ad / logicam tendentibus primus hic liber legendus occurrit, idcirco quod cum omnis / logica syllogismorum ratione sit consti/tuta, syllogismi vero propositionibus / coniungantur, propositiones vero ser/monibus constent, prima est utilitas / quid quisque sermo significet propria / scientiae definitione cognoscere.} /
DE ORDINE. {inC 161C2-8 De ordine quoque libri / huius eadem ratio est. Nam quoniam res / simplices compositis natura priores / sunt. Quae enim composita sunt ex sim/plicibus componuntur. Hic quoniam de sim/plicibus vocibus res significantinbus dispu/tatur, secundum ipsius simplicitatis principa/lem naturam primus hic Aristotelem incho/antibus liber addiscitur.}
Ad quam partem / philosophiae huius libri ducantur in/tentio. {inC 161C9-D7 Nec illud fere dubium est ad quam / partem philosophiae huius libri ducantur / intentio, idcirco quoniam quia de signifi/cantibus vocibus tradit, de rebus quoque est / aliquatenus tractaturus. Res enim et rerum / significatio iuncta est. Sed principalior / erit illa disputatio quae de sermonibus est, / secundo vero loco illa quae de rerum ratione for/matur. Quare quoniam ars logica de ratione / est, et in hoc opere de vocibus principaliter / pertractat. Quamquam enim sit huius libri / relatio ad ceteras quoque philo<so>phiae partes, / principaliter tamen refertur ad logicam. De cuius quoddammodo simplicibus ele/mentis, id est de sermonibus, principaliter / disputatur.}
Quod hic liber germanus / propriusque sit Aristotelis cuius esse dicitur. / {inC 161D7-15 Aristotelis quidem neque ullius alterius est liber, / idcirco quod in omni philosophia sibi ipse / de huius operis disputatione consentit. |V114ra| Et brevitas ipsa atque subtilitas ab Aristo/tele non discrepat. Alioquin interruptum / imperfectumque opus edidisse videretur, qui / de syllogismi`s´ scriberet, si aut de propositi/onibus praetermitteret, aut de primis vocibus / tractatum quibus ipse propositiones continentur / amitteret.}
ff. 114ra-122rb, C
ff. 122rb-125vb, H, imperfect: «... necessarium non est (28.17)»
f. 126r, a schema
ff. 126ra-135va, CatX with the verse «Continet iste ...»
f. 135va, a schema
ff. 135vb-136vb, Etymologiae II.xxv-xxvii, on P, C, H
f. 137ra
Cornutus syllogismus, quemadmodum Cicero (De inv. I.83) ait, hinc(!) est: Si ue/retur, cuur(!) accuas; et si non ueretur, / cuur(!) accusas?
f. 137ra-rb, excerpts from Boethius' inH2 (different readings from Meiser's edition is italicized)
Comm(entum) perierm(eniarum). /
ALEZANDER in commentariis / suis hac se impulsum ratione / causa pronuntiat sumpsisse longissi/mum expositionis laborem, quod in mul/tis ille ascriptorum sententiis disside/ret. (InH2 p.3.1-4)
¶ Animus si remittitur, amittitur. (inH2 p. 79.9) /
Has si proponis ad idem subiectum, ad idem / predicatum, ad eandem partem, / ad idem tempus, ad eandem relatio/nem, uno eodemque modo fiet illud. / (InH2 p.154.11-13)
Quae sententia non abhorret ratione. / (Cf inH2 p.159.27)
subcontraria propositio. ‘Est homo / albus’ ‘non est homo iustus’. Aliud / predicatur
fastidiosa longitudo / (Cf inH2 p.185.16)
Arbores et quaedam animalia, tan/tum naturae subiecta sunt. Pecudes / uero etiam caelestium decretis, homines / autem et naturae et sideribus et pro/pria uoluntati subiecti sunt. (InH2 p.231.15-19) /
Multa enim secum rerum necessitas / trahit, ut ea quae cum facere ueli|137rb|mus, nec tamen facere ualeamus. (InH2 p.231.21-22)
Propo/sitio est rerum inter se inuicem simili/tudo omnium. (InH2 p.490.17)
quae naturaliter fi/unt, nulla ratio est. (InH2 p.448.13-14)
ISTE COMMEN/TARIVS BOETII.
f. 137rb, Excerpts from Div.
OMNIS diuisio / generis in species aut duas fit / partes aut in plures. (Cf. Div. 877C9-10)
Oratio amphi/bola aut ambugua est ut ‘aio te / eam(!)’. (Cf. Div. 878A4-5)
Alia sunt dura ut margarita, / alia liquentia ut lac. (= Div. 878B9-10)
Sicut hes ac/cepta forma transit in speciem / statuam, ita genus accepta differen/tia transit in specie<m>. (= Div. 879C13-14)
Species idem / est semper quod genus, ut homo idem / est quod animal et uirtus idem est / quod habitus. (= Div. 879D6-8)
Sunt quaedam res, / in quibus discernere difficultas sit / utrum in contrariis an priuatione. / Habitu ea oporteat collocari, ut / sunt motus, quies, sanitas, egritudo, / uigilatio, somnius, lux, tenebre. / (= Div. 881D9-12)
Conuertitur terminus sic: Virtus est / mentis habitus optimus, et habitus / mentis optimus uirtus est. (= Div. 885B4-6)
Angulos, / triangulum. (Cf. Div. 885B14)
Infinitum multis dicitur / modis, i.e. aut secundum mensuram, aut secundum / multitudinem, aut secundum speciem. Di/cimus enim infinitum esse mundum, et in/finitam esse corporum diuisionem, et in/finitas esse dicimus figuras. (Cf. Div. 888D10-889A5)
¶ Est autem / omne quidem ambiguum dubitabile, / non omne dubitabile ambiguum. (= Div. 889B14-C1)
f. 137rb, excerpts from Alcuin's Dial.
Cupi/ditas genus est, auaritia non genus / sed species. (Cf. Alcuin, Dial. 127A(a specie))
Omnis homo absque gramma/tica rusticus est. (Alcuin, Dial. 113A)
f. 137ra-va, glosses on Def.
Item de diffin(itione) /
Omnis diffinitio aut rethorica est ora/tio aut dialectica. (= Def. 893B1-2)
Capciosa diffini/tio. (Cf. Def. 893C4)
Est gloriae genus fama, quae nunc / bonarum, nunc malarum est. (= Def. 897C9-11)
Sciamus / autem diuisionem a genere esse, cum species / dinumeratur, partitionem cum partes. / (= Def. 900A11-13)
Partes ponuntur pro speciebus et totum / pro genere, sed non e conuerso. (Cf. Def. 900C5-7)
Fides, |137va| inquid(!) tullius, est cum fit quid dicitur. / (= Def. 901A10-11)
quid diffiniri non potest, id est deus. / (Cf. Def. 905C10)
Uigilare est uti sensibus, dormire non / uti sensibus naturaliter. (= Def. 905C12-13)
Pax est tran/quilla libertas. (= Def. 907A7-8)
f. 137va, Exerpts (sometimes with glosses) from DT
f. 137va-vb, Exerpts from Cicero
ff. 137vb-139vb, Etymologiae II.xxix-xxxi
f. 139vb, Excerpts from Etymologiae II
ff. 139vb-140ra, Excerpts from DT
f. 140ra, Excerpts from intrSC
f. 140ra, Excerpts from SC
f. 140ra, Excerpts from SH
f. 140ra-rb, Glosses to De cons. phil. V
f. 140rb-va, Glosses on Boethius inP1
f. 140va-vb, Anon., Orthographia (excerpts), very alike to Beda’s
f. 140vb, Excerpts from and notes on DT
f. 140vb, A note on Div.
ff. 140vb-141ra, Excerpts from SC
f. 141ra, Excerpts from SH
DE PERIER(MENIIS) /
Ars est eleganter ope/randi doctrina uel usu comparata / facultas. (Cf. München clm 14272 f. 93v et Paris nouv. acq. lat. 1611 f. 60r)
Socrates cum platone / et discipuli eius (subiectum est) de / philosohiae ratione pertractat pre/dicatum. (Cf. DT 1176D7-8)
Maius est uolubile quam / caelum. (Cf. 1177B1-2)
Propositio uel enuntiatio est / ‘Ducendane uxor est’ et est thesis. / (Cf. DT 1177C12-13)
Inductio habet quidem probabilitatem, / sed interdum ueritate deficit. (= DT 1184A12-14)
Diffin(itio) / genus ac differentias sumit; descrip/tio uero subiecti intellegentiam claudit / quibusdam uel accidentibus, et unam / efficientibus proprietatem uel substani/alibus preter genus conueniens aggre/gatis. (= DT 1187C1-5)
Onomaticos oros i.e. nomi/ni(!) diffinitio est cum dicimus: phi/losophia est amor sapientiae. (Cf. DT 1188A4 and 1197A14-15)
Si mun/dus prouidentia regitur, homines, qui / sunt partes mundi, prouidentia re/guntur. (= DT 1188C4-6)
Mouetur anima cum / irascitur. (Cf. DT 1189B11-13)
Si bonum est equitre, bonum(!) / est equus; et si bona est domus, mala / est destructio domus. (Cf. DT 1190A8-9)
Paritas i.e. aequa/litas. (= DT 1190D6)
Si ridere gaudere est, et risus / gaudium est. (Cf. DT 1197B7-8)
ARGUMENTUM AB AD/VERSIS: SI BONA est sanitas, mala / est egritudo. (DT 1198A2)
Similitudo est eadem / rerum dissidentium qualitas. (DT 1197C12-13)
Repug/nantia sunt contrariorum consequen/tia, ut stertere adiunctum est dor/mienti, vigilare autem et dormire con/traria sunt. (DT 1198D14-1199A2)
Rethorica oratio habet / partes sex, i.e. proemium, narratio/ne
Jniurius es. / (DT 1210B9?)
modus est, ut clam fecit. (DT 1213B6)
Luxuries / hebrietatis quasi quoddam genus / est. (Cf. DT 1216B10-11)
¶ In libro inuectinarum(!).
Neque |137vb| tamen conari ac uelle desistis. (In Catilinam I.vi.15)
Perge in a/liquas terras. (In Catilinam I.viii.20)
Hi quorum tibi auctori/tas cara, uita uilissima est. (In Catilinam I.viii.21)
Inuidiam / uirtute paratam(!) gl(ori)am aestimo. (In Catilinam I.xii.29)
Velis / amictos non togis. (In Catilinam II.x.22)
Seminarium / catilinarum. (In Catilinam II.x.23)
hinc pudor, illinc petu/lantia pugnat. (In Catilinam II.xi.25)
Mea lenitas si solu/tior est. (In Catilinam II.xii.27)
Omnium uestrum bona fortunas / et cetera. (In Catilinam III.i.1)
Legum era liquefacta sunt. / (In Catilinam III.viii.19)
Pacifico eas. (Ubi?)
Puto eos relaturos esse mi/hi gratiam. (Cf. In Catilinam IV.3)
Somniculosa senectus. / (Cf. De senectute xi.36)
Libido uolupatis agit hoc, in cuius / regnum(!) uirtus non potest consistere. / (Cf. De senectute xii.40)
Recte kyre beatum te ferunt, quoniam uir/tuti tuae fortuna coniuncta est. / (Cf. De senectute xvii.59)
Senectute tibi audacter resistis, ut / repuerascam (] repueriscam V). / (Cf. De senectute xxiii.83?)
Pari(!) modum est dicendi / genus, humile, mediocre, grandi/loquum. (Etym. II.xvii.1)
¶ Enthimema est: si tempe/stas uitanda est, non est igitur nauigandum. / (Etym. II.ix.8)
¶ Proponitur: quod bonum est, turpem usum / habere non potest. Assumitur: pecunia / turpem usum habet. Concluditur: ergo / pecunia non bonum est. / (= Etym. II.ix.3)
DE TOPICIS DIFFERENTIIS. /
Sunt propositiones
Sunt quaedam probabilia / ac non necessaria, quibus anim(us) facile ac/quiescit sed ueritas non tenet fir/mitatem, ut hoc: si mater est, amat. / (Cf. DT 1180D11-14)
Syllogismus, qui ab uniuersalibus in / particulari(!) decurrit, (Cf. DT 1184A9-10)
ut hoc: si mu/sicam scit, musicus est; si cantum, cantor; / ergo si malum scit, malus est. (Cf. DT 1184A14-B3)
quoniam inui/dus non est sapiens. Qui enim inuidus est, / alienis affligitur bonis, sapiens autem bo/nis non affligitur alienis, inuidus igitur / sapiens non est. (DT 1185C10-13)
Uirtus est genus, iusti/tia species. (Cf. DT 1188B12-13)
Eum locum, qui ab effectis du/citur, hoc modo partitur: alia sunt / coniugata, alia genere, alia ex forma, / alia ex similitudine, alia ex differen/tia, alia ex contrario, alia ex coniunc/tis, alia ex antecedentibus, alia ex con/sequentibus, alia ex partibus, alia ex cau/sis, alia ex effectis, alia ex comparati/one maiorum aut minorum aut parium. / (Cf. DT 1196B4-11)
Argumentum a comparatione quod in re mi/nore(!) ualet, ualeat in maiore(!). (Cf. DT 1199B11-13)
Paritas |140ra| quantitatis similitudo est. (Cf. DT 1190D6-7)
Circumstantiae / sunt quis, quid, ubi, quando, / quur, quomodo, quibus ammini/culis. (= DT 1205D1-3)
dialectica interrogatione, / rethorica uero perpetua consistit oratio/ne. Et quod dialectica sillogismis, illa / uero gaudet enthimematibus. (Cf. DT 1206C3-7)
Retho/rica quippe persuadere iudici, illa quod uult / extorquere conatur. (Cf. DT 1206D4-5)
Partes rethori/cae sunt quinque: Inuentio, disposi/tio, eloquutio, memoria, pronun/tiatio. (= DT 1208A1-3)
Habet uero rethorica partes / sex, i.e. proemium, narrationem, par/titionem, confirmationem, reprehensi/onem, per orationem. (Cf. DT 1208C2-5)
Rethoricam suo / fine contentam nequaquam euacuat ho/norem, non secutus effectus. (Cf. DT 1209A3-4)
Unum nego/tium est dum uidit uxorem suam egressa de / lupanari quidam; causae uero duae, dum / dicitur in lupanari concubitus fieri, non / adulterium. (Cf. DT 1210D15-11A7)
Rethor eget semper dialecti/cis locis, dialecticus uero suis potest / esse contentus. (Cf. DT 1216A7-8)
Hi omnia quae nesciunt / reprehendunt, ne in senectute discen/do nihil usque in senectute didicisse / uideantur. (IntrSC 761D15-762C4)
Orationis autem species quinque / sunt: interrogatiua, imperatiua, / inuocatiua, deprecatiua, et enun/tiatiua. (Cf. IntrSC 767B6-13)
Diuiditur autem simplex pro/positio in duas partes: in subiecto et in pre/dicato, ut ‘homo animal est’ ‘homo’ / subiectum est, ‘animal’ uero de homine pre/dicatur. (= SC 797D11-14)
Quod predicatur, aut habun/dat et superest subiecto, aut aequatur. / Minus autem predicatiuo a subiecto numquam / repperietur. Aequatur enim, ut ‘homo / risibilis est’ idonior. (Cf. SC 798B2-4)
CVM in omnibus / philosophiae disciplinis ediscendis atque / tractandis summum in uita solamen / existimem. (= SH 831B1-3)
nullum bonum est quod non / pulchrius elucescat, si plurimorum noti/tia comprobetur. (= SH 831B7-9).
BOETII. /
Morigeror tibi (Prosa i.8).
¶ dicit p(hilosophia) ex nihilo / nichilum posse fieri. (Prosa i.9)
¶ Deus non solum est, sed |140rb| etiam summe est.
¶ Quid igitur (Prosa i.11), scil. erit /
¶ Achemenia (Metrum i.1), i.e. chaldea a suo rege dicta / est, Dedynia(!?) terrae regunt, i.e. depres/sa vel humilia loca.
Deus, quia solus omnia res/picit, dicitur sol. (Metrum ii.1-2)
Alludit ad hoc nescia / falli prouidentia (Prosa iii.5).
E conuerso (Prosa iii.10) coniectat / hoc, i.e. e contrario aestimat hoc.
¶ Quod / opinamur, incertum est utrum fiat an / non. (Prosa iii.18)
Eacidas dictus est Pirrus Epirotarum / rex, Tiresia (Prosa iii.25) uero nomen est cuiusdam comici. /
¶ Inaccessae luci (Prosa iii.34) i.e. inaccessibili.
Carpatim(!) (Metrum iii.4) / i.e. diuise.
Tenues (Metrum iii.10) i.e. subtiles. /
¶ Sicut scientia presentium rerum nihil his quae / fiunt, ita praescientia futurorum nihil his quae / uentura sunt necessitatis importat (= Prosa iv.20). /
¶ Omnis homo rationis est capax, sed non / omnis homo intellegentiae habet subti/litatem, ut puritatem contempletur diuinam. (Prosa iv.32) /
¶ Huic animae superpositum est quidam oculus, qui siue / mens siue spiritus siue intellectus dicatur, unum / idemque est.
Mens diuisa recolligit (Metrum iv.20) i.e. coad/unat in genere quae sunt diuisa in specie. /
¶ Bestiae et aues sentiunt et non imaginaliter / recordantur. Ideoque fugiunt contraria / et appetunt utilia, non ratione quidem / sed imaginatione. (Prosa v.3)
¶ Ratio humani tan/tum generis est, sicut intellegentia `sola´ diuini (Prosa v.4) / i.e. eorum angelorum uel hominum qui deo digne / adherentes quasi dii sunt.
¶ Cum homo am/bulat in terra, et sol oritur in caelo, unum est / uoluntarium et aliud necessarium, quae uidet / humanus intuitus. (Prosa vi.22)
qualitatem rerum minime / perturbat. (= Prosa vi.23)
¶ Opinio (Prosa vi.24) i.e. suspicio.
¶ Nixa cognitio (Prosa vi.24) / i.e. firma.
¶ Due sunt necessitates: simplex / una, ueluti quod necesse est omnes homines esse / mortales, altera condicionis, ut si aliquem / ambulare scias, eum necesse est ambulare (= Prosa vi.27). /
¶ Necessitas non solum de re coacticia, sed etiam / de utilitate dicitur. Unde necessarios dicimus / eos quod nobis parent et utilitati nostrae.
¶ BO(ETIUS) / SVPER YSAG(OGAS) QUOD FAUIS DISSERVIT.
Homo est / risus capax. (Cf. inP1 p. 11.18-20)
¶ Necessarium qualitas est (= inP1 p. 16.7)
Cum sit / necessarium, menanti (= Isag. transl. inP1 p. 16.12)
¶ Genicotata (inP1 p. 17.11) i.e. gene/ralissimum.
¶ Si quis hominem marmoreum et |140va| hominem uiuum hominem appellet, idem nomen / fecerit substantiae, differentia uero diffinitio/neque dissimile. (= inP p. 18.27-19)
¶ Substantia generalissimum / genus est, quam cognoscere qui potis est? (inP1 p. 20.5)
nisi / etc (inP p. 20.17) i.e. quomodo possibile est?
`Accidens, quia non designat substantiam, i
De his autem / eatenus di`s´seram, quatenus (inP1 p. 31.5) i.e. usque quo. /
Equiuoca dicuntur quae sunt uno nomine sed non una / diffinitione substantiae (inP1 p. 33.4-15). /
VICTORINUS ait: secundo modo genus dici / ut est genus causae honestum etc (inP1 p. 36.20).
Quae / genera causarum greci in rethorica arte, non / genera sed scemata uocant i.e. figuras (inP1 pp. 36.23-37.1). /
¶ Ut sint hae quattuor significationes in / genere: multitudinis cognatio, lineae / ductus, genus causae, genus specierum, / iuxta quosdam (inP1 p. 36.20-23).
¶ Quisquis enim fuit Capis pater, / qui Capuam condidit, si solum filium Capin proge/nuit et ab uno Capuanorum cognatio iunc/tioque manauit (inP1 p. 38.10-13).
¶ Si qua<m> cuiuslibet speciem / diffinire uolueris, genus primo necesse est / nominabis (inP1 p. 40.19-20).
¶ Interrogatus ‘quid est homo?’ respondes / ‘animal’, genus scilicet de specie in eo quod quid / sit species predicans. (Cf. inP1 p. 41.12-14)
¶ Dicens(!) ‘qualis est Cice/ro?’, audis ‘rationalis’ (inP1 p. 48.6-7).
Accidebat ei incom/moda haec, a foris scilicet uenientia (inP1 p. 50.22-23).
Nam homo, / quoniam species est, singuli homines qui sub ipso sunt, / non eius species, sed indiuidua nominantur (inP1 p. 52.13-15). /
¶ In locum ‘d’ litterae succedunt ‘c’ ‘g’ / ‘l’ ‘p’ ‘r’ ‘m’ ‘t’, ut ‘arripe’ ‘ammitte’ / et cetera.
A theatro ueni, i.e. a loco proximo / theatri; qui uero ex theatro, ab ipso theatro ue/nit. Eo in forum, i.e. in ipso(!) forum intro; ad forum / autem, i.e. ad locum propinquum foro.
Euocatur da/turum obsequium (] obseq(ui)o a.c. V); aduocatur quis ad patrocinium; / Inuocatur autem ad auxilium.
Haec clauus, i.e. pur/pur<a>ta uestis.
Decus honoris est, decor autem / formae.
Haec emporia grece, latine dicitur mercatus. /
Fungi agere est, defunti peragere.
Flauum, i.e. / rubeum.
Jocum singul(ariter) neutrale est, pl(uraliter) uero hi ioci et / haec ioca.
Inquilini incolae et aduenae greco dicuntur / pariki.
Larba per b; liuor, unde et liuidus, / per u scribuntur.
Miseret me senis, et misereor / senis.
Materies artificiorum est, materia uero consiliorum; / et e contra quoque ponitur.
Passim, i.e. partachu. |140vb|
Polenta dicitur quod usu omnium(!) poliatur.
Poculum est uas, potio / quae hauritur.
Pauus, paui; et pauo, pauonis. /
Paternum uero a patre dicitur, patrium a patria.
Pubes, / pubis , signum iuuentutem et lanuginem; pubes / autem, puberis, pro etate ponitur.
Prestolari uenit / a uerbo quod est ‘presto sum’.
‘Quanquam’ per n. /
‘Quo’ ponitur pro ‘ubi’, ‘quotus’ i.e. cuius etatis. /
Re/doleo unguentum.
Sentior facit sensus sum. /
Segnities uitii est, segnitia frigoris.
Suspiro / trahit etiam datiuus.
Triumpho hostem, et tri/umphat nos deus.
Vectigal, i.e. telon. /
Uisus(!) singul(ariter) est tantum. /
B(OETHIUS). /
QVESTIONIS duae sunt species (1177C7): dialecti/ca et rethorica, i.e. thesis quae pertinet ad / dialecticos. Quae nuda et sine circumstantiis est, / ut ‘uoluptasne summum bonum est?’ Haec a nobis pro/posito uel propositum dicitur. Altera uero pertinens ad / rethores, a grecis ypothesis, a nobis dicitur causa. / Haec implicata est circumstantiis uti. Jurene Cicero / in exilium dubi reipublica tempore detrudatur, / quia iussum populi ciues romanos necauerit. (1177C7-D4) /
¶ Subicitur ratio diserendi dialectico, rhetori, / philosopho, et sophistae. (Cf. 1181C15-D1)
¶ Substantia est quod omnibus / accidentibus possit esse subiectum. Albedo ergo, / quae nullis accidentibus subiacet, substantia / non est. (Cf. 1187C14-D2)
¶ Ubi priuatio adesse potest, habitus propri/um non est. Quoniam ergo ueniente cecitate uisus ab/scedit, non est proprium oculos habentium uidere. (1191C10-14) /
Uixque est etiam ut auditum(!) animaduerti queat, / nedum sit facile repertum(!). (= 1207A5-6) /
¶ Dialectica eodem iudi/dice(!) quo et aduersario nititur(!). (1208C1-2)
¶ Nam in exor/diis nis`i´ quinque sint supradictae rethorice par/tes, ut inueniat orator, disponat, elo/quatur, meminerit, pronuntiet, nihil / agit. (= 1208D3-6)
¶ Quaestio est utrum sit, ea quae coniectu/ralis constitutio nominatur. (= 1209B10-11)
De quibus locis hoc / modo dispiciendum est. (1210C2-3)
¶ Duris contraria sunt / liquentia. (Cf. Div. 878b9-10 or C3-4)
f. 140vb, Excerpts from intrSC
¶ Non statim lector obstrepat, sed / ratione consulta quid sit equus(?) di>i<udicet(!). (intrSC 761D8-11) /
Grammatici octo, philosophi uero duas / partes or(ationis) esse dicunt. (Cf. intrSC 766A12-B2)
¶ Falsitas hoc decolorat. (772D13) /
¶ Non de dissensu sed de consensu dicamus. (773B6-7)
¶ Hanc igitur rem non exosus, statui hoc. (SC 793C8-9)
¶ Omne / nomen significat aliquid diffinitum, non homo |141ra| autem quod diffinitum est perhimit (SC 795C7-9). Sed hoc gram/maticae considerationis non est.
¶ Syllogis/mus aliquorum collectio. Ergo ubi est una / propositio et una conclusio, ut ‘uides uiuis / igitur’, non accipitur pro syllogismo. (Cf. SC 821C12-C2) Reprehendendi sunt / quod tales faciunt syllogismo(!), in quibus aut unum aliquid / aut plus aut aliud propositum est quam propo/ni debuerit.
¶ Fit iocundior disciplina / cum inter eiusdem sapientiae conscios, iubet / esse sapientem. (= SH 831B12-13)
¶ In qua re superate difficul/tatis premium fero, si tibi munus implesse / uidear amicitiae, etsi non uidear satisfe/cisse doctrinae. (= SH 831D11-13) /
Venezia lat. Z. 497 f. 143ra
‘NECESSE est esse’ huic oppositum est: ‘non necesse / est esse’; contrarium u(er)o, ‘necesse est non esse’. /
Cum dicimus ‘si sol mouetur, necessario ueni/et ad occasum, tantumdem est quantum / si sol mouetur, ueniet ad occasum.